เป็นวิศกรเครื่องกลชาวอังกฤษ ที่ถูกเรียกว่า “บิดาแห่งทางรถไฟ” ด้วยความสำเร็จในการพัฒนาโครงสร้างของรางรถไฟที่มีขนาดมาตฐาน 4 ฟุต (1,435 มม.) ยังคงใช้กันมาจนถึงปัจจุบันด้วยชื่อเรียกสากลว่า “รางมาตฐาน” หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งได้ว่า “รางสตีเฟนสัน” ที่มีใช้แบบเดียวกันทั่วโลก
ผลงานของสตีเฟนสัน ถือเป็นสิ่งที่พัฒนาให้โลกก้าวไปได้ไกลกว่าเดิม ด้วยการขนส่งทางรถไฟที่เป็นไปได้ ด้วยต้นทุนที่น้อยลง ถือเป็นเครื่องปฎิวัติวงการอุตสหกรรมในยุคศตวรรษที่ 19 จากช่วยงานของบริษัท Robert Stephenson and Company ที่ เป็นของสตีแฟนสันกับลูกชายของเขาโรเบิร์ต ต่อมาได้พัฒนาหัวรถจักรไอน้ำ Locomotion No. 1 เป็นรถจักรไอน้ำตัวแรกที่ได้ขนส่งผู้โดยสารบนทางรถไฟสาธารณะได้อย่างประสบความสำเร็จ ต่อมาจอร์จยังได้สร้างทางรถไฟสายแรกที่เชื่อมต่อเมืองลิเวอร์พู เข้ากับแมนเชสเตอร์ได้สำเร็จ ซึ่งเปิดใช้งานอย่างเป็นทางการแล้วเมื่อ ปี ค.ศ 1830
จอร์จ สตีเฟนสัน เกิดเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน ปี ค.ศ.1781 ในนอร์ทัมเบอร์แลนด์ เป็นบุตรคนที่สองของ โรเบิรต์ และเมเบิล สตีเฟนสัน ทั้งสองคนไม่สามารถเขียน หรืออ่านหนังสือออกเลย เพราะพี่ชายของเขาทำงานเป็นนักดับเพลง มีเงินเดือนเพียงน้อยนิด ไม่เพียงพอที่จะจ่ายค่าเล่าเรียนให้น้องชาย หรือตัวเองได้ ต่อมาเมื่อสตีเฟนสันอายุได้ 17 ปี เขาได้เป็นคนดูแลสถานีน้ำในนิวเบริน์
ในที่สุดจอร์จก็เข้าใจถึงความสำคัญของการศึกษา ได้จ่ายเงินเข้าเรียนคลาสในตอนกลางคืนเพื่อเรียนอ่าน เขียน รวมไปถึงวิชาคณิตศาสตร์ จนสำเร็จในที่สุดโดยใช้เวลาไปกว่า 1 ปี ต่อมาใน ปี ค.ศ.1801 เขาได้เริ่มทำงานที่ Black Callerton Colliery ในตำแหน่งคนหยุดรถ 1 ปีต่อมาได้แต่งงาน ฟรานซิส เฮนเดอสัน พร้อมกับย้ายไปอาศัยในเมืองท่าวิลลิงตัน ทางตะวันออกของนิวคาสเซิล
เขาอาศัยอยู่ในกระท่อมหลังนึง ทำงานเป็นคนหยุดรถเหมือนเดิม พร้อมกับทำงานพิเศษอย่าง ทำรองเท้า และซ่อมนาฬิกา เพื่อเพิ่มรายได้ให้ครอบครัว จนปีต่อมาเขาได้ถือกำเนิดบุตรคนแรกตั้งชื่อตามพี่ชายของเขา “โรเบิร์ต” และได้พากันย้ายไปที่เวสมัวร์ หากินด้วยอาชีพเดิมจนได้มีลูกสาวคนที่สองในปี ค.ศ.1805
เธอได้ชื่อตามแม่ แต่น่าตกใจเมื่อเธอเสียชีวิตได้แค่อายุเพียง 3 สัปดาห์ และถูกฝังในนิวคาสเซิล
ปี ค.ศ.1806 ภรรยาของเขาได้จากไป และได้ถูกฝังร่างที่เดียวกับลูกสาวของเขาในวันที่ 16 พฤษภาคม จอร์จ ตัดสินใจหางานทำในสก็อตแลนด์ จนในปี ค.ศ.1811 ระบบปั้มตัวหนึ่งใน High pit ทำงานผิดปกติ เขาจึงเสนอตัวในการแก้ปัญหาและทำได้อย่างดีเสียด้วย ทำให้เขาประสบความสำเร็จในอาชีพ เลื่อนขั้นอย่างก้าวกระโดด จนกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องจักรไอน้ำในที่สุด